“Het is nog nooit zo lang zo stil geweest”, zuchtte Noccimoc, de vriendelijke reus. “Het lijkt wel eeuwen geleden dat we hier mensen gezien hebben. Waar denk je dat ze allemaal heen zijn?” Z’n blik was gericht op de verste uithoeken van de open plek in het FACTS-woud, reikhalzend uitkijkend naar het omringende gebladerte, om te scannen op beweging.
“Wie weet,” zei Fanrir de Faun, achterovergeleund op zijn enorme paddenstoel en bijtend op een halmpje stro. “Misschien zijn de mensen het zat om leuke feestjes te houden op onze geheime plek, of hebben ze geen behoefte meer aan passie. Misschien zijn ze ergens ver weg van hier.” Fanrir speelde met een vuurvliegje, dat zich langzaam van poot naar klauw bewoog. Hij zette zijn strohoed vlak op zijn gezicht, om hem te beschermen tegen de aangename zon van de open plek.
“Ik mis de mensen,” zei de reus somber. “Niemand kan vreugde en gelach brengen als zij.” “Ja, ik mis hen ook”, antwoordde Fanrir. “We hebben nog steeds een heleboel coole ruimtegasten, draken, helden en zo in het FACTS-bos, maar er gaat niets boven hun gepatenteerde menselijke magie.” Hij stond op, gooide een steen in de struiken en schopte met een verslagen zucht tegen een tak. Gealarmeerd vloog de vuurvlieg naar de kruin van de boom, die plotseling leek te spreken met een stem die de grasvlakte vulde en alle bladeren in een straal van twee mijl deed ritselen.
“Een grote duisternis heeft de mensheid overspoeld.”
Het duo schrok op toen Faestvil langzaam uit de boom recht boven hen tevoorschijn kwam, vrolijk heen en weer wiegend op een liaan, als op een speelplaats. Faestvil is een boself en de tovenares van het FACTS-woud. Ze sprak altijd alsof alles wat ze zei deel uitmaakte van een krachtige toverspreuk, en toch waren haar woorden kalmerend.
“Ze zitten gevangen en hebben moeite om hun vonken van licht te zien en te uiten, zowel vanbinnen als vanbuiten. Maar vrees niet. Dit is lang niet de eerste beproeving van de mensheid. Zij zijn veerkrachtig, als een veld van populieren. Net als die bomen zijn zij samen één organisme van eenzelfde kiem, en er is soms een gedeelde ziekte nodig om hen aan hun verbondenheid te herinneren. Ze hebben het moeilijk, maar ze zullen er sterker uitkomen. En ze zullen zéker terugkeren.”
Noccimocs pels rilde. Een paar eikels, bessen en blaadjes vielen uit zijn vacht op de met gras begroeide grond. De zachtaardige reus hield zich ver van ziektes of conflicten vandaan, en ook Fanrir voelde de rilling to in het uiterste puntje van zijn oren. De Faun keek op naar de nog steeds zwierende tovenares en fronste zijn wenkbrauwen vol overtuiging. “Wat kunnen wij doen om te helpen?”
“Voorbereiden”, sprak Faestvil. “Ik zal de eiken toefluisteren om het woud opnieuw vorm te geven, de poorten te heropenen en de lichten van mijn dwaallichten van energie te voorzien. Hun vlammen zullen de mensheid terug naar ons leiden. O, lankmoedige reus, jou vertrouw ik de taak toe om alle Guardians en bondgenoten van FACTS te verzamelen en hen opnieuw naar deze open plek te leiden. Haal de zeemeerminnen, de draken, en zelfs de metalen wezens die uit de nachtelijke hemel vielen. En trouwe Faun, wilt u zo vriendelijk zijn met uw staf te zwaaien en op uw fluit te spelen, om zo de decoraties te orkestreren? We moeten deze plek in zijn oude glorie herstellen.”
Het duo keek elkaar aan, grijnsde en verdween met een nieuw gevonden enthousiasme in het dichte groen van het FACTS-woud, elk in hun eigen richting. Met een klein gebaar gaf de tovenares de lianen de opdracht haar op te tillen, helemaal boven het gebladerte van de Oorsprongsboom. De duisternis aan de horizon begon af te nemen, stralen van licht begonnen duidelijk de schijnbaar eeuwenoude strijd te winnen. Een kleine grijns ging vooraf aan haar profetische woorden:
“De bewoners van de FACTS-natie. Zullen. Terugkeren.”
Zal jij de eerste zijn om een triomftocht naar FACTS te maken?
Kom dan op 6-7 november naar Flanders Expo Gent!
